Smá saga - Smásaga

Vil endilega prófa eitt hérna á blogginu mínu. Vil að smásaga verði búin til af ykkur, kæru lesendur. Svona förum við að; Ég starta þessu og síðan bætið þið við söguna. Þið sendið komment, 2-4 setningar til viðbótar við söguna og sá tuttugasti endar hana. Stíll má vel breytast milli sögumanna þó svo að sagan haldi áfram.  

Þið sem kallið ykkur vini mína, ykkur er hollast að taka þátt. Þau ykkar sem ekki eruð þeirrar gæfu njótandi að teljast til vinafólks míns hafið afsökun fyrir þátttökuleysi en eruð engu að síður hvött til þátttöku.

 Vegna sjálfselskublindu er ég söguhetjan en einnig er það hugsað til að einfalda ykkur skrifin vegna tengsla ykkar við söguhetjuna. Hefst þá sagan.

 

Það tók hann nokkra stund að losna úr svefnrofunum. Þegar hann hafði náð fullri rænu leit hann í kringum sig en kannaðist hvorki við aðstæður né hvurnig stóð á veru hans hér. Sigurður mundi glöggt að hér hafði hann ekki lagst til hvílu kvöldið áður. Hann var staddur í herbergi, herbergi sem var ekki stærra en svo að hér rúmuðust engin húsgögn önnur en dýnan sem hann vaknaði á. Hann reis á fætur, gekk að hurðinni og opnaði hana........

koma svo!

þar til næst, fokk off

siggilitligleðigjafi

Athugasemdir

[Bjarni Ólafur Eiríksson (IP-tala skráð) 21.10.2007 kl. 22:20]

...og prump!!

[Robbi (IP-tala skráð) 22.10.2007 kl. 02:26]

Aðra eins lykt hafði hann aldrei fundið, ekki einu sinni á klósettinu eftir eina af hans frægu kreatínskitum !! En sigurður er mikið fyrir prumpulyktir þannig að hann ákvað að manna kálið betur og gekk eftir þröngum gangi sem var dauft upplýstur með rauðri ljósaperu.... "hvar var hann staddur" hugsaði hann með sér og hélt labbinu áfram.

[Hjalti (IP-tala skráð) 22.10.2007 kl. 13:07]

Sigurður tók upp Samsung símann sinn og ætlaði að hringja í HP til að fá botn í málið, en viti menn, ekkert símasamband! Nei hvur ands#*! Sigurður renndi fingrunum í gegnum skeggið og gekk til baka inn í litla herbergið. Þegar hann ætlaði að setjast í dýnuna tók hann eftir einhverju sem hann hafði ekki séð þegar hann fór á fætur áðan...

[m (IP-tala skráð) 22.10.2007 kl. 16:53]

framhald frá Hjalta... Hann sá fegurð allt í kring um sig. Herbergið sindraði, baðað morgunsól. Sigurður dró djúpt andann. Hvunndagsáhyggjur liðu út í bláinn. Hann fann vel að hann var hluti alheimsins byggður úr sama efni, allt varð eitt. Fullur af heiminum, hér í ókunnu herbergi á fjarlægri strönd. Hann teygði út hendina og einhver snerti hana. Snertingin varði örskamma stund, var mjúk og fislétt. Þessi snerting yljaði honum öllum. Hver fruma líkama hans skynjaði að hann var ekki einn. Hann var í samfylgd tegundar sinnar... Þarna í hvítu líninu lá unnusta hans kennd við tinnustein. Hann hafði ekki áttað sig á því fyrr. Geisli morgunsólar lék um andlit hennar og við það vaknaði hún. Þau risu upp, gengu út í mannhafið fyrir utan. Þau gengu sem í leiðslu, þar til kaffiilm lagði fyrir skynfæri þeirra...

[Magnús Björn (IP-tala skráð) 22.10.2007 kl. 23:37]

framhald frá Mömmu Dóru... Hann fann að spurningarnar sem höfðu ásótt hann eins og vænisjúkar kríur, svo lengi sem hann virtist geta munað, voru horfnar eitthvað langt, langt út í buskann. Eilífðin skipti ekki máli. Tilgangurinn skipti ekki máli. Endastöðin? Ekki nokkru máli! - Er lífið ekki bara prýðilegt elsku hjartans ljúfurinn minn? spurði Tinna, strauk Sigurði sínum um kollinn og brosti sínu allra blíðasta á meðan mannfljótið liðaðist áreynslulaust framhjá þeim. Það var þögn. Kyrrð. Það var sem hann svifi í sælli leiðslu er hann virti fyrir sér sína heittelskuðu sem stóð eins björt og friðarsúlan hennar Yókó og geyslaði ljósi yfir mergðina. Svo falleg! Svo skýr! Svo rétt!  Í stundarkorn, sem fyrir þeim var sem heil eilífð, var hann í kompaníi við allífið... En eins og svo oft áður hóf gamalkunnur púki að glotta í sálartetri Sigurðar. Í einni svipan varð hann aftur agnarsmár og hræddur og týndur og einn. Hvernig gat nokkur maður átt slíka dýrð skilið? Slíka fegurð? Hvers vegna hann?! Hann sem vissi ekki neitt og horfði á klám og át nammi og var latur og búinn að vera svo sjálfselskur og leiðinlegur upp á síðkastið! Hvað var hann annað en enn einn skrokkurinn af milljörðunum óteljandi? Sigurður saug upp í nefið. - Hvers vegna elskar þú mig Tinna? hvíslaði hann klökkur og fann hvað gangstéttin var hörð undir fótum sér. Það slökknaði á friðarsúlunni. Hann sá hvað Tinna varð hrygg og reið. Hún svaraði honum ekki. Þögnin fylltist af ærandi hávaða borgarinnar. Ilmurinn af kaffinu hvarf og skólpfnyk lagði um götuna. Fólkið á gangstéttinni rakst látlaust utan í þau í og hún hörfaði frá honum. - Hvers vegna elskaru mig?! hrópaði hann og röddin var brostin. Hún hopaði lengra og þar til mannhafið dró hana í burtu. Í burtu frá honum. Sigurður var lítill og grét og var einn...

[Óli Gísla (IP-tala skráð) 23.10.2007 kl. 11:32]

Nú var kollurinn algjörlega að springa. Spurningarnar hrönnuðust upp og svörin stóðu á sér. Afhverju er ég orðinn 185 kílógrömm ? Afhverju eru bara 7 tennur eftir í munni mínum ? Hvert fór mest allt hárið ? HVAÐ ER AÐ GERAST ?

[Bergdís (IP-tala skráð) 23.10.2007 kl. 16:58]

...Er skelfingin var næstum búin að yfirtaka Sigurð.... vaknaði hann. ,,En sú martröð..'' hugsaði hann er hann þreifaði eftir Tinnu í myrkrinu eftir huggun. Þótt að Sigurður væri akkurat á þessu augnabliki að muna að hann var ekki heima hjá sér, með Tinnu við hliðina á sér, þá hélt hann samt áfram að þreifa eftir henni í fáeinar sekúndur til viðbótar. ,,Auðvitað er Tinna ekkert hérna'' hugsaði hann. Sigurður var nefnilega staddur í Afríku í sjálfboðarvinnu. Hann ákvað nú að hressa sig aðeins við og gleyma þessum vonda draum og labbaði út úr kofanum sem hann svaf í, en honum til mikillar skelfingar beið hans ekki skemmtilegri upplifun en draumurinn hafði verið... Fyrir utan sá hann tvær gullfallegar en ógnvænlegar ljónynjur og Sigurður fraus... og það er óhætt að segja að örlítið piss lak niður náttbuxnaskálmarnar....

[Robbi (IP-tala skráð) 23.10.2007 kl. 18:57]

hann þreyfaði á vökvanum... smakkaði aðeins á og áttaði sig á því að þetta var ekki piss... þetta bara einn af hans steiktu blautu draumum. Þessar ljónynjur voru í raun þeldökkar þokkagyðjur til þjónustu reiðubúnar. Hann gekk með þeim að næsta vatnsbóli þar sem þær þvo honum frá toppi til táar... en hvað næst... var þetta draumur eða sjóðheitur veruleiki...

[Ásdís Thoroddsen (IP-tala skráð) 23.10.2007 kl. 23:59]

Þetta var sjóðheitur veruleiki. Vatnsbólið var endanlega tómt. Í botninum þurr leðja. Nú lá á að skipuleggja ferð í næsta vatnsból, á meðan aðrir reyndu að dýpka þetta enn frekar. Reyndar voru herflokkar Musajeds Sha'hanins óþægilega nærri og réttast að pakka heldur saman heldur en að útvega vatn. Siggi og ljónynjurnar tvær skimuðu í austur án þess að segja neitt. Þarna var vatnið og þarna var óvinurinn. Siggi myndi fara með sjálfboðaliðunum, þeir myndu komast í skjól í höfuðborginni, tvær dagleiðir í vestur. Ljónynjurnar og ungarnir þeirra og aðrir þorpsbúar yrðu eftir og myndu bíða þess sem verða vildi. Eða hvað?

[Ingunn (IP-tala skráð) 26.10.2007 kl. 13:09]

já!

[TÞ (IP-tala skráð) 28.10.2007 kl. 09:49]

En til þess að komast að höfuðborginni þurfti Sigurður og hans föruneyti að fara yfir eyðimörkina. Eftir þrjá þunga daga voru andlit þeirra rispuð af átökum við sandfjendur í samtogi við vinda himnanna. Raunveruleiki og vit þornað upp vegna óseðjandi þorsta eyðimerkurinnar. Skyndilega var sem óteljandi silkislæður umlyktu hold Sigurðar og hann sá Tinnu svífa yfir eyðimörkina í átt að sér. Tárin hófu að streyma niður vanga hans með svo miklum ofsa að ár mynduðust og syndaflóðið drekkti sandfjendunum. Gróður spratt alls staðar um kring og grösin kysstu fætur konungs og drottningar. Það tók að skyggja og...

[ÞJ (IP-tala skráð) 30.10.2007 kl. 01:21]

... það er nú ekki neitt, Sigurður hafði áður séð það svartara. Það var einu sinni svo svart að það var blátt.