13 júlí

Hófum leika snemma morguns því til stóð að fara í úlfaldareið. Þegar betur var að gáð var um kamelreið að ræða en hver er svosem munurinn á kúk og skít. Kamel eru skrítnar skepnur. Ófríðar og ósnyrtilegar fram í fingurgóma og geðillar í þokkabót. Einhver verstu óhljóð sem ég hef orðið vitni að berast úr koki þessarar skepnu. Eftir að hafa lagt á kameldýrin var lagt í'ann. Hófst þar með mikil ævintýraferð. Við lögðum af stað í sól og blíðu. Að ferðast á kamel er án efa besta eiðin til að upplifa sléttur Afríku, notaleg og tignarleg.
Eftir um tveggja tíma reið (engin nýlunda þar af minni hálfu) komum við að litlu þorpi. Þegar við vorum nýkomnir inn í þorpið dró fyrir sólu og eldingar lýstu upp himininn. Upplýstir himnarnir féllu síðan yfir okkur og við þurftum að leita skjóls. Skjólið samanstóð af sitthvorum moldarkofanum er mígláku báðir tveir. Við Magnús hýrðumst í sitthvorum kofanum í dágóða stund og biðum þess að veðrinu slotaði. Ekki veit ég hvern óskundan Magús baukaði í sínum kofa en ég var allavega duglegur að spjalla við þá kofbúa er voru innlyksa með mér. Þarna stóð ég með regnhlíf, í regnstakk, inn í moldarkofanum og allt í kring voru börn sem aldrei áður höfðu litið hvítan mann og störðu í forundran. Við tókum svo lagið saman en texti þess var bón til sólarinnar að láta sjá sig. Viti menn, rættist ekki bónin og við héldum á ný undir beran himinn.
Þegar út var komið fræddu leiðsögumennirnir okkur um þessa ættbálkatýpu en hún var aðallega í því að smíða úr járni. Spjótagerð var aðalsportið og var alt morandi í spjótum af ölum stærðum og gerðum í þorpinu. Við splæstum í stykki hvor og gengum því vopnaðir úr þorpinu. Er úr þorpinu kom upphófst nýtt ævintýri.
Kameldýrin geðprúðu fíla illa vætu svo þeim var komið í skjól á meðan við heimsóttum þorpið. Hvert var hinsvegar á reiki! Við fórum að leita dýranna í fylgd eins af Sambúru-mönnunum. Hinir tveir voru hjá dýrunum. Mennirnir voru í símasambandi en það dugir skammt að segjast vera rétt hjá tré og sá í fjall. Leitin að dýrunum stóð yfir í góða þrjá tíma við afar erfiðar aðstæður. Vegna rigningarinnar var allur jarðvegur gegnsósa og sleipur eftir því. Einnig höfðu ár myndast um öl lönd sem við þurftum að vaða upp í mitti. Við gengum fram a sebrahræ sem sannaði hina notalegu nærveru ljóna þarna á sléttunni með okkur. Það var því mikil öryggistilfinning að bera spjótin góðu. Á leið okkar hittum við slatta af villtum kameldýrum og trylltum bavíönum. Eftir langa og stranga göngu fundum við loks dýrin blíðu og gæslumenn þeirra og við áðum uppgefnir. Við reistum tjöld, kveiktum eld og biðum matar. Í kvöldsólinni áttuðum við okkur á þeim einstaka stað er við höfðum lent á og drukkum hann í okkur. Klukkan hálf átta var skollið á niðamyrkur og við sátum og horfðum á eldinn. Við skriðum loks upp í holdvota svefnpoka og féllum í ómegin.