19 júlí

Átumst, pökkuðumst og af stað heim. Kvöddum Masai Mara og við tók langt ferðalag á hræðilegum vegum. Varla þarf að minna á að í dag var áttundi dagur án hægða og gerði það ferðalagið meira spennandi fyrir vikið. Eftir tvo tíma bilaði bíllinn og við stoppuðum afar lengi á verkstæði. Þar drápum við Magnús tímann með sælgætisáti, pókerspili og spjali við innfædda. Eftir allt of langt stopp var á aftur af stað heim. Ekki höfðum við lengi ekið uns við stoppuðum á ný og nú hjá konum sem seldu kol við veginn. Ég beið í bílnum en Magnús meig eins og enginn væri morgundagurinn. Kolakerlingarnar vildu gera sér dælt við Magnús inn í runna en hann afþakkaði þetta heillandi tilboð eins og sönnum sveitapilti sæmir. Þá hlógu þær bara tannlausum hátri og tóku til við kol á ný. Við Magnús tókum í spil í bílnum og eins og í öllum leikjum ferðarinnar hingað til grísaði hann á sigur og eins og ávallt átti hann erfitt með að hemja montið. Ég sagði að það væri leitun að verri sigurvegara og hann sannaði orð mín með því að svar drjúgur; "ef þú tapar áttu bara að halda kjafti!" og svo skellihló hann. Þetta dusilmenni þarf ég að draga með mér um svörtustu Afríku. Leiðin loks enda tók og við kvöddum Wilson bílstjóra, Dickson kokk og Ester konu með tárin í munninum. Okkur var vel fagnað heima hjá Rúfusi og okkur færðar dýrindis krásir sem við slátruðum á fáheyrðum tíma. Að loknu áti lögðumst við uppgefnir í poka.