25 júlí

Vöknuðum og eftir morgunmat var haldið í verslunarleiðangur. Um leið og við stigum út af hótelinu birtist hinn uppáþrengjandi Samúel (Örn?). Það er erfitt að segja til um hvort þeirra, flugurnar, hórurnar eða Samúel, sækir mest í okkur en úr þessum hópi veldi ég hórurnar á hverjum degi. Með hann í eftirdragi þræddum við búðir í gamla bænum og birgdum okkur upp af góssi. Eftir að hálfur bærinn hafði lofað okkur "special price" fyrir að kíkja inn í búð sína héldum við heim klyfjaðir. Eins gott að við versluðum okkur hvor sína risa ferðatösku til að troða varningnum góða í. Séðir! Að kaupum loknum var skellt sér í mat. Magnús vildi ólmur ráða staðarvalinu og ég fylgdi honum á Casablanca. Merkilegt nokk var þessi matsölustaður troðinn gleðikonum. Þarna snæddum við slæman mat undir daðri hóps vændiskvenna. Fórum við þaðan ófullnægðir og ófulnærðir og skelltum okkur á staðinn okkar, Bella vista. Þjónninn okkar hann Jón spurðu hvort við vildum ekki það sama og vanalega og við játtum því. Skömmu síðar birtist okkur kjúklingavængir og samósa í forrétt, piparsteikur, franskar, sósa og salat í aðalrétt og ávaxtasalat í eftirrétt. Með þessu voru drukknar tær fanta og tvær spræt. Þetta var etið í flest mál þann tíma er við vörðum í Mombasa. Eftir dýrindis snæðing var tekinn kúr á hótelinu til að vera ferskir fyrir kvöldið. Stefnan var tekin á fínan kínverskan veitingastað og síðan á diskó. Sá kínverski var dásamlegur en að sama skapi dýr. Á diskóinu voru þær trylltari í henni en á Vegamótum og undi Magnús því áreiti illa enda maður eigi einsamall. Ég fór hinsvegar ósáttur heim. Sváfum eins og börn.